- რატომ არა ? - მიპასუხა ლელთ ღუნიამ.
- რით იყო უკეთესი ?
- ადრე, ავად თუ კარგად, ჩვენ ჩვენი თავნი ჩვენადვე გვეყუდნეს.
- ეხლა რომ მშვიდობიანობა არის ?
- რაის ვაქნევ ცარიელ მშვიდობას. ცარიელ სტომაქით... უხმარ სატევარს ჟნგი დაედების. რაი არს მტერობა, თუ ერი ერობს ? ცარიელი მშვიდობა მიწაშიაც გვეყოფის.
მიგიხვდი ჩემო მოხევევ, რა ნესტარიტაც ხარ ნაჩხვლეტი. " ჩვენი თავი ჩვენადვე გვეყუდნესო " - სთქვი შენ და მე გავიგონე, - მაგრამ გავიგონე თუ არა, რაღაც უეცარმა ტკივილმა ტვინიდამ გულამდე ჩამირბინა, იქ, გულში გაითხარა სამარე და დაიმარხა. როდემდის დამრჩეს ეგ ტკივილი გულში, როდემდის? ოხ, როდემდის, როდემდის? ჩემო საყვარელო მიწა-წყალო, მომეც ამის პასუხი!"
No comments:
Post a Comment